Het heeft even geduurd maar eindelijk heb ik de tijd en energie gevonden om even een blog te schrijven over wat ik de laatste tijd allemaal heb meegemaakt. Of nou ja, de twee hoogtepunten bedoel ik dan eigenlijk. Laat ik gewoon maar weer beginnen bij het begin…
Het weekend van 12 & 13 maart. Ik zou die maandag weer terug moeten naar het ziekenhuis voor mijn tweede ingreep (zie deze blog voor het volledige verslag van mijn eerste ingreep). Ik liep al een aantal dagen flink te stressen mede ook omdat de stent steeds verder mijn neus uit leek te komen. Het was gewoon een hele nare situatie al met al, maar gelukkig was daar erg fijne afleiding op zondag 13 maart. Enkele weken daarvoor was ik namelijk uitgenodigd door Doreen van Eswicks Shelties om daar gezellig te komen puppyknuffelen. Onze oppas vond het gelukkig geen probleem om twee dagen achter elkaar bij de meiden hier thuis te zitten dus zondagmiddag vertrokken we richting Drenthe voor wat heerlijke afleiding tussen de pupjes!
Via een toeristische route kwamen we uiteindelijk aan bij het nieuwe huis van Doreen. We waren hier nog niet eerder geweest dus konden ons gelijk vergapen aan alle ruimte daar. Prachtige weilanden voor de paarden en honden, een mooi groot huis, heerlijk wonen! Er bleken nog wat potentiele pupkopers op bezoek te zijn bij aankomst dus het eerste half uur hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met de hondjes. Gelukkig was dit geen enkel probleem met alle volwassen Shelties en vijf pups van Kevin & Yara. De kleintjes waren erg moe van hun ontdekkingstocht op de weilanden vlak voor onze komst, maar gelukkig bleven er telkens een paar wakker om ons bezig te houden.

Na het vertrek van het andere bezoek was er ook nog even wat tijd om te kletsen. Ondertussen waren de pups weer aardig bijgetankt dus besloten we nog even met z’n allen naar buiten te gaan voor een speelpartij op het weiland. Eenmaal buiten kwamen de kleintjes goed op gang. Ze gingen op ontdekkingstocht, de volwassen honden ‘plagen’, met elkaar stoeien. Het was een groot feest voor ze! Ik stond uiteindelijk na een tijd fotograferen en knuffelen in het gras met een zeiknatte broek & onderbroek op maar ach, je moet wat over hebben voor die kleintjes hè, hihi. De pups waren lekker vrolijk en vrij en natuurlijk kwam op den duur ook de ondeugende kant van de ukkies naar boven. Dit werd nog eens optimaal bewezen toen ze besloten de sloot te gaan ontdekken en uiteindelijk stuk voor stuk hier in doken.

Dit laatste incident was dan ook voor ons een teken om weer terug richting huis te gaan zodat de kleintjes even goed gewassen konden worden en weer konden bijkomen van hun nieuwe avontuur. Het was een ideale bezigheid zo voor ‘d-day’, lekker wat afleiding en bovenal genieten van al dat nieuwe leven wat binnenkort de wijde wereld in trekt. Bedankt Doreen en familie voor jullie gastvrijheid weer, we hebben er echt van genoten!

Helaas was de daarop volgende dag een stuk minder vrolijk, fijn en positief. Na een dosis kalmeringspillen te hebben genomen heb ik uiteindelijk toch de nacht van tevoren wel wat slaap kunnen pakken, maar eenmaal op de ochtend zelf stond ik alweer stijf van de zenuwen. Ik moest aan het eind van de ochtend in het Tjongerschans ziekenhuis mij melden voor een tweede ingreep aan mijn traanbuis waarbij de stent verwijderd zou worden. Met een flinke lijst aan vragen gingen we uiteindelijk die kant uit maar al bij aankomst begon de dag weer niet al te best… De slagboom op het parkeerterrein deed het niet met als gevolg een flinke file en heel wat oponthoud. We kwamen hierdoor te laat aan en toen wij ons vervolgens meldde bij de dagopname beneden was mijn hele dossier hier niet bekend. Er was ons specifiek van tevoren benadrukt ditmaal niet op de tweede verdieping maar beneden ons te melden maar blijkbaar was dit dus een fout. Vervolg was dat we weer naar boven konden wat natuurlijk weer wat tijd kostte. Eenmaal boven ging het ook al gelijk mis. Na dezelfde vragenlijst als de vorige keer te hebben doorgenomen begon men over het ‘diabetes-protocol’, een protocol wat mij leven al eens meermaals in levensgevaar heeft gebracht. Dit hebben wij ook van tevoren tijdens de gesprekken met anesthesie en de internist besproken waardoor dit de eerste keer gelukkig ook goed ging, maar blijkbaar was dit alles ineens voor deze tweede ingreep uit mijn dossier verdwenen. Ik ben toen ingestort, wilde het liefst dat ziekenhuis gelijk uitrennen maar gelukkig was die inzinking voldoende om dat protocol te laten voor wat het was. Nadat ik weer wat gekalmeerd was kreeg ik een bed toegewezen en ongeveer 10 minuten na de afgesproken tijd (ruim een uur nadat ik in het ziekenhuis was aangekomen) werd ik naar radiologie gereden om de ingreep te beginnen.

Een foto die is geplaatst door Wichita & the SP pets (@dutchiesp) op 14 Mrt 2016 om 1:30 PDT

Helaas ging het daar weer helemaal mis. Ik zou een roesje krijgen maar ze wilden toch eerst kijken of ze de stent er niet zo zonder iets uit konden trekken. Nog voordat ik iets kon zeggen begonnen ze te trekken en onderzoeken met weer een paniekaanval tot gevolg. Op aandringen van mijn moeder werd hier gelukkig al gauw mee gestopt, maar helaas wat het kwaad toen al geschied en was ik nadien echt al mijn vertrouwen kwijt in de rest van de behandeling. Ik had weer grotendeels hetzelfde team als drie weken daarvoor, en met name de man van anesthesie heeft echt zijn best gedaan mij gerust te stellen. Ze waren heel aardig voor me, maar met al mijn trauma’s en al deze niet nagekomen afspraken maakte dit voor mijn gevoel nog maar weinig uit.
Het aanbrengen van het infuus ging vervolgens ook minder goed. Het deed flink pijn en uiteindelijk hield ik hier ook een blauwe plek aan over wat met mijn huidskleur echt uiterst uniek te noemen is. De behandeling zelf verliep ook niet geheel volgens plan waardoor ze uiteindelijk alsnog bijna een half uur met me zijn bezig geweest. De stent verwijderen ging op zich redelijk snel maar het uitspuiten van mijn traanbuis daarna lukte niet goed. Ik was hier al bang voor want ik had de afgelopen dagen alweer meer pijn. Maar de pijn van de ingreep zelf deze keer, och, echt hels te noemen weer!
Na de ingreep heb ik uiteindelijk nog ruim een uur doorgebracht op de uitslaapkamer voor ik naar huis mocht, en thuis ben ik gelijk nog een paar uur terug in bed gedoken. Met mijn (zware cocktail aan) pijnstillers was de pijn gelukkig redelijk uit te houden. Mijn neus kon ik eindelijk weer normaal bewegen, hoewel er wel nog veel bloedresten in zaten (na de behandeling zat mijn hele neus echt onder het bloed), maar wat een verademing was dat weer zeg om me weer een beetje normaal te voelen. Mijn oog voelde nog wel heel droog de eerste dag na de ingreep, maar gelukkig was dit na een nacht slapen alweer stukken minder. Mijn traanbuis en oog zelf deden wel nog enkele dagen flink pijn, maar gelukkig waren na een week herstellen de meeste klachten verdwenen. Wel heb ik aan de penicillinekuur na de eerste ingreep een flink heftige allergische reactie overgehouden met als gevolg twee maal een zware kuur anti-allergie medicatie en nu nog een zalfje wat ik moet smeren tegen de laatste jeukklachten. Ik kijk uit naar het moment dat al mijn herinneringen aan deze nare tijd achter mij liggen, wat hopelijk snel zal zijn als de zalf eenmaal echt zijn werk begint te doen.
Of ik nog een keer terug moet komen wisten ze niet want mijn behandelend arts is tot april op vakantie en had hier geen verdere informatie over doorgegeven. Daar moeten we volgende maand dus nog even over bellen. Een ding heb ik wel van dit alles geleerd… Dit nooit meer, mijn klachten waren echt niet al deze pijn en ellende waard! Als ik dit van tevoren had geweten dan was ik hier zeker niet aan begonnen. Ik hoop nu vooral dat het niet allemaal voor niks was want ik hoor om me heen wisselende verhalen over de werking van de ingreep. Voor nu lijken de tranen minder (afkloppen!), maar of dit echt blijvend is zal de tijd moeten uitwijzen. Dit hele traject heeft mijn vertrouwen in de artsen, ziekenhuizen en medische zorg geen goed gedaan, in tegenstelling zelfs. Het is heel naar hoe het allemaal is gelopen, maar helaas kan ik de tijd niet meer terug draaien dus probeer ik maar vooruit te kijken in de hoop dat het vanaf nu iets beter zal worden. In ieder geval op dit gebied bedoel ik dan! Ik ga met mijn psycholoog ook zeker nog werken aan het verwerken van deze nieuwe trauma’s zodat ik hopelijk over een tijdje met wat minder angst en paniekgevoelens kan terugdenken aan dit alles.
Met dit alles achter me hoop ik me nu weer te kunnen focussen op mooie, nieuwe toekomstdoelen waaronder nog altijd het nestje van Glacee natuurlijk. Ik hoop en verwacht dan ook binnenkort nog veel nieuwe blogs te kunnen schrijven over leuke uitjes en gebeurtenissen die we meemaken hier in huize Special Princess al positief tegengeluid ten opzichten van deze blog. Toch vind ik het ook belangrijk om dit soort ervaringen uit mijn leven met iedereen te delen omdat dit ook mijn leven is. Als afsluiter nog een leuk kiekje van ons puppybezoek, want we moeten wel met een fijn gevoel dit alles afsluiten toch?! ;-)

Zie meer foto's van ons pupbezoek hier